Voor onze ploeg stond er een thuiswedstrijdje op het programma, die wellicht veel duidelijk zou maken, over de waarde van onze koppositie. De nummer 2 kwam op bezoek. Helaas door blessures en ziekte een smalle formatie aan onze zijde.

Keeper: Thom de Koster

Veldspelers: Joeri Stehman (aanv.), Stijn van Daalen, Wouter Maas, Wessel van der Schans, Jasper Spek, Jilles Valk, Joeri Stehman, Björn Swaak, Oscar Vos, Guido van Schalm, Kilian Poort, Koen Vogelzang en Rick de Bonth. Grensrechter: Merlijn van Engelen

De resultaten van HSSC’61 waren van een andere orde de afgelopen periode. Hun grote overwinningen stonden in contrast met onze moeizame zeges. Er was daarom veel aan gelegen om geen open huis te houden. De openingsfase was gelijkopgaand. Onze bezoekers hadden iets vaker de bal, maar kwamen slechts weinig tot goed voetbal, doordat we onze linies goed gesloten hielden en veel energie staken in het opjagen van hun verdedigers. Het had wellicht als kijkspektakel geen hoge waardering gekregen, indien toeschouwers toegestaan waren geweest, maar dat was ook niet de eerste prioriteit. De nul was heilig. En de trainer was tevreden. We speelden met hart, maar zeer gedisciplineerd. De werklust lag op het hoogste niveau. Zo kon het gebeuren dat het eigenlijk tot in de 30^e minuut duurde voordat Thom zijn eerste echte schot op het doel kreeg te verwerken. Van buiten het strafschopgebied kwam er een gevaarlijk schot, maar hij maakte er een hoekschop van. Het was het eerste signaal, dat onze spelers wat meer moeite kreeg om de gaten dicht te lopen. Toegeven, onze gasten waren licht dominant geweest, maar de mogelijkheden, die zij kregen, waren niet verontrustend geweest. Dat veranderde in de 33^e minuut. Een klein foutje leidde tot een uitbraak over onze linkerflank en uiteindelijk tot de eerste grote kans voor HSSC, maar van dichtbij werd de bal ver over en naast geschoten. Alsof Nivo begreep dat we zelf ook onze tanden moesten laten zien hadden we in de directe fase na deze kans zelf langdurig de bal. Het leidde uiteindelijk tot een kans en een doelpunt van Jasper, die fijntjes de keeper uitkapte en de 1-0 tegen de touwen schoot. Helaas. Buitenspel....dat moest krap zijn geweest. Na wat wissels brachten we weer nieuwe energie in de ploeg. Echter in de laatste fase van de eerste helft was het toch vooral de formatie in oranje die de bal had en gevaarlijk geweest. Het kraakte bij ons, maar het brak of barstte niet. 0-0 met de rust.

De tweede kwamen we iets meer aan de bal. De lange bal was tot nu toe relatief kansloos geweest, vanwege de lange bomen in het centrum bij onze tegenstander, echter we wonnen steeds vaker de afvallende bal. Daarnaast speelden we iets gevarieerder door ook de ruimte op de vleugels te benutten. Het was gelijkopgaand, met een fantastische strijd op het middenveld en twee verdedigingen die nauwelijks iets weggaven. Een paar hoekschoppen voor beide ploegen en hier een daar een vrije trap, die niets opleverden. Normaal zou dit verslag, redelijk lang zijn, vanwege de kansen over en weer, maar ze waren er niet. De wedstrijd was in evenwicht en het gevoel bekroop dat degene die het eerste doelpunt zou maken, ook wel eens de drie punten zou pakken. Richting de slotfase werden we iets sterker, en begon de hechtte formatie uit Hei en Boeicop ook slordig te worden. De vermoeidheid begon toe te slaan bij beide ploegen. In de rust hadden we nog het even gehad over het feit dat we heus wel die ene kans zouden krijgen om de wedstrijd open te breken. In de 76^e minuut leek het zo ver. Jilles werd na een omschakelmoment met een steekpass bediend en vlak voor de goal gezet, echter met alleen de doelman nog voor hem, was de afronding helaas te wild. Jammer. Het was de grootste kans geweest in de wedstrijd. Helaas bleek het extra pijn te gaan doen, want twee minuten later, brak HSSC’61 door over onze rechterflank in de omschakeling. Een klein foutje leidde tot een zeldzaam moment dat onze verdediging niet in positie stond en het werd gelijk afgestraft. De bal werd bij de tweede paal gelegd en hun rechtsbuiten had geen enkel moeite om de 0-1 binnen te tikken.

Met nog tien minuten te gaan, werd er nu alles op alles gezet om toch nog het punt te redden. De ploeg richtte zich op en probeerde de wedstrijd te draaien. Het vocht, rende en worstelde, maar het werd zelden echt gevaarlijk. Door de risico’s die we namen, leek zelfs de 0-2 een meer waarschijnlijke optie dan de gelijkmaker. Ik kan niemand verwijten maken, sterker nog, allen krijgen de oprechte complimenten, want de spelers gaven 100%. We speelden ook niet slecht, maar dit was gewoon een hele goede tegenstander. Eentje die tot het uiterste moest gaan om ons te verslaan. Uiteindelijk blies de goede scheidsrechter een laatste maal en moesten we ons neerleggen bij de eerste nederlaag van dit seizoen. Met opgeheven hoofd van het veld. Op naar volgende week.