Walking Football; Volwassen voetbalpret ‘op leeftijd’

Koppen, mag dat eigenlijk bij walking football? Geen idee, eerlijk gezegd. Terwijl ik de vraag hardop uitspreek, kijkt mijn echtgenote me bedenkelijk aan. ‘Als de bal niet boven heuphoogte mag uitkomen, lijkt koppen me niet heel verstandig”, merkt ze enigszins bezorgd over mijn fysiek op… Ik moet meteen aan de Van Persie-duik tegen Spanje denken, maar zeg wijselijk niks. Dat zijn fratsen waar zestig-plussers zich maar niet aan moeten wagen.Bovendien: als rennen niet mag dan is ‘vliegen’ helemaal uit den boze, zo lijkt me. En ik heb thuis aardig wat missiewerk moeten verrichten om enig vertrouwen te kweken in de ‘blessurevriendelijke’ sport die walking football moet zijn en een verwijzing naar dit soort capriolen zou al mijn inspanningen om een ‘go’ te krijgen in een keer volledig teniet kunnen doen.

Het walking football komt op mijn pad. Op de eerste bijeenkomst (20 augustus 2020) van een stuk of vijftien lotgenoten hoop ik de leeftijd van 62 jaar te bereiken en dan is het precies 25 jaar geleden dat ik een punt zette achter een bescheiden voetballoopbaan. De botten begonnen een beetje te kraken en om erger te voorkomen heb ik de noppen omgeruild voor wielen, fietswielen. De geur van het gras heb is sindsdien gemist. Erg gemist. Een periode van 30 jaar die me zo ongelofelijk veel (sportief) plezier heeft gebracht. Ja, ik ben er weleens ‘af’ gestuurd. Maar het mooie daaraan was dat je het kon bijleggen als het stof wat was neergedaald. Eén van de grote charmes van de sport, wat mij betreft.

Tot voor een paar maanden terug had ik niet kunnen vermoeden dat ik het (kunst)gras weer zou gaan ruiken. Een goede vriend maakte me attent op de nog voorzichtige manoeuvres bij Nivo. Bij Nivo? Ik moet daar heel eerlijk in zijn: ik ben nog nooit bij een volledige wedstrijd van wat voor Nivo-elftal dan ook geweest. In mijn jonge jaren was ik wel een vaste zondagbezoeker van de thuiswedstrijden van ‘Zaltbommel’. Omdat mijn zwager daar voetbalde. Het rood-wit van Nivo heb ik tot op heden alleen maar van afstand gezien. Mijn oude gymleraar was er ooit aanvoerder, zo heb ik van horen zeggen. Een herinnering uit de jaren zeventig.

Sociale vereniging

De laatste weken heb ik me op verschillende manieren wat verdiept in de vereniging. Clubmensen gesproken, de site bekeken, wat gegoogeld. En dan ontstaat het beeld van een mooie, trotse en volgens mij vooral sociale vereniging. ‘Voetbal is er voor iedereen’, zou zomaar een lijfspreuk van de club kunnen zijn. En daarin past naadloos de komst van het walking football. Een prachtige mogelijkheid voor de liefhebbers die op ‘latere leeftijd’ een balletje willen trappen. Die nog steeds willen winnen, maar het vooral doen voor de sociale interactie, de gezelligheid. Een toevoeging die Nivo volgens mij op het lijf is geschreven. Al vóór de eerste bijeenkomst voel ik me geloof ik ‘thuis’. En het idee dat het een ‘wat lachwekkende en sneue bezigheid’ zou zijn, verdampte in seconden. Walking football is een uitermate waardevolle toevoeging aan dat toch al prachtige spelletje. Met alles in zich om uit te groeien tot een volwassen loot aan de Nivo-boom.

‘Helpen’

Een tijdje geleden belde ik de voorzitter met het aanbod dat ik ‘best wilde helpen’ met het opstarten. En voor ik met mijn ogen kon knipperen had clubaanvoerder Hans er met de hamer een fikse klap op gegeven en was ik ‘coördinator walking football’. Daar was geen ontkomen aan.

Bovendien: een voorzitter die er geen gras over laat groeien, moest je volgens mij rugwind geven. Ik heb me voorgenomen mijn best te doen om maximaal bij te dragen aan deze nieuwe tak van sport. Nog amper een idee wat er op mijn pad komt. ‘Zal best meevallen’, merkt een grote clubvriend desgevraagd op. Nou, ik merk het wel. Alleen al de voorpret is voor mij de moeite waard. Nu nog naar de sportzaak voor een paar (Artifical Ground - AG) schoenen maatje 48 om in een wedstrijd van een kwartier het drie meter brede doeltje zonder keeper te verdedigen en het feest kan beginnen.

Met een beetje mazzel gaat het walking football bij Nivo een rol van betekenis spelen en maakt het deze toch al sociale club nog weer iets socialer. Ter illustratie: de trainingen zijn in de avond en dus toegankelijk voor vrijwel iedereen. Veel zestigplussers hebben in 2020 en daarna tenslotte nog een drukke baan en op deze manier manier kunnen ook zij ‘aan de bak’. Kunnen ze steeds op donderdagavond even stoppen met rennen. Want dat mag daar niet hè…

Kort wat feiten:

• De meesten zijn 60-plus. Maar er is geen strikte leeftijdgrens
• Wanneer; iedere donderdagavond om 19.00 uur
• Plaats van handeling pannaveld
• Geen keepers, met kleine doeltjes van 3 meter breed
• Rennen verboden, fysiek contact verboden
• Een team bestaat uit zes veldspelers
• Het idee is om in de regio een bescheiden competitie aan te gaan; ook in het seizoen enkele toernooitjes in de regio
• Walking football is er zowel voor mannen als voor vrouwen
• AANMELDEN: [email protected]

Met vriendelijke groet,

Karel van Mourik

t.06-20134720

Coördinator Walking Football